حرکت حبی در آفرینش و رابطه آن با نَفَس رحمانی حق

محبت مقامی الهی است. حق تعالی خود را به محبت وصف نموده و به صفت « ودود »خوانده است.این از آن روست که او ابتدا به خود محبت ورزید، آنگاه دوست داشت که خود را در غیر مشاهدهکند، پس عالم را به صورت جمال خویش آفرید. به عالم نظر کرد و به آن محبت ورزید. پسخدای تعالی عالم را تنها به صورت خود آفریده است و عالم تماماً زیباست و خدای سبحان هم، بهزیبایی و جمال محبت می ورزد. اگر عشق و محبت وجود نداشت، پروردگار ودود و مهربان همبه اطلاق ذاتی خود در همة موجودات، چه علمی-غیبی و چه وجودی- « محبت » . شناخته نمی شدشهادی، ساری است، زیرا که خداوند نخست به شئون ذاتی خود بر خود تجلی کرد و اعیان ثابته کهماهیات اشیاء اند، در مرتبة علم متعین شدند و دوم اینکه منصبغ به احکام و آثار اعیان ثابته، در عینظاهر گشت و موجودات خارجی ظاهر شدند. یعنی هر چه ظاهر شده به محبت و عشق ظاهر شدهاست. با توجه به اینکه نَفَس رحمانی حق عالم را پدیدار ساخت، اصل و اساس این نَفَس از محبتاست. خداوند از طریق نَفَس خود، عالم را پدید آورد تا شناخته شود، زیرا اگر شناخته نمی شد،اسما و صفات الاهی متجلی نم یشدند و عالم و هستی در کَتم عدم باقی م یماند. بنابراین، همینحب به شناخته شدن اسما و صفات حق، که از طریق نَفَس الاهی تحقق علمی و عینی یافت، دلیلخلقت و آفرینش عالم است.